Ya Yarında Olmazsa (27.05.2011 tarihli yazım)

   Ne idik, ne olduk ve ne olacaz diye her zaman söyleriz ama ben sadece bunun söylemden öteye gitmediğini düşünüyorum. Sadece bu mu? Hayır, bunun gibi bizim hayatımıza yön vererek ayağımızı yere basmamızı sağlayacak, doğru değerelendirme ve bakış açısı sağlayacak bir çok atasözümüz ve özlü sözlerimiz,  nükteli ve şiirsel söylemden öteye gitmemektedir.

         Şimdi yaşayarak düşünmek istiyorum: Her ağladığımda annemim bana süt verdiğini, annemin beni severek ve okşayarak annelik duygusuyla mis gibi gelen kakamı temizlediğini, uyusunda büyüsün ninnileriyle tatlı tatlı uyuduğumu, ben gidecem gidecem diye bağırırken bir şey olur endişesiyle annemin beni göndermediğini düşünmem ne idim dönemiydi.

       Daha sonra okullu oldum, sınıfları dolduranlardan briside ben oldum, karneleri sevinçle ve gururla  evdekilere gösterdim. Ele avuca girmeyen bir çocuk olmuştum artık. Geleceğe yönelik hayaller kurmaya başladım, evim arabam, eşim çocuklarım, mesleğim... Tabiki hayalimde uaşılması en zor ve en itibarlı mesleğin sahibiydim. Etrafımda pervane gibi dönen hizmetliler, korumalar, yardım isteyen fakir fukaralar, bir fotoğraf karesi yakalayabilmek için flaş patlatan fotoğraf muhabirleri, gazeteciler, tokalaşmak için sıraya giren insanlar....

        Ne güzel de demiş Cahit Sıtkı. Yolun yarsı 35 eder diye.. Yarıdamıyım ben şimdi? Ama daha ne zaman yarı oldu allah aşkına? Daha karpuz kesmeyecekmiydik.? O hayallerimin hepsi hayalden öteye geçemedi.

        Evet evet kabullenmem gerek. Ben yolun yarısındayım şiirsel olarak.

       Daha gerçekçi düşünmem gerek değilmi? Belki ömrümün yarasını bile geçtim. Belkide finalleri oynuyorum. Ah bu şiirler hep gerçekleri söylüyormuşda biz  anlayamamışız: Kim bilir belki yarın belki yarından da yakın dediği gib Akifin. Ya belki yarın da olmazsa...

      Ya birde o var değilmi. Belki yarın da olmazsa?

      Öyleyse ben ne olacağım?

       (27.05.2011, Hasan DOĞRUGÖREN)